Wywód zacznę od końca. Dlaczego taka ocena? Ponieważ film na wyższą nie zasługuje. Jakie to proste :) Nie chodzi nawet o to, że film jest zły... Bo nie jest. Jego największą wadą jest to, że jest kurwesko nijaki. A zrobić nijaki film oparty na takim pomyśle... To już jest naprawdę sztuka. Większa nawet niż zrobienie dobrego filmu opartego na ta takim pomyśle :P

A teraz od początku. Co właściwie nie gra? Po pierwsze - pomimo, że jest koprodukcja dwóch uwielbianych przeze mnie wytwórni (Shaw Brothers i Hammer) - a może właśnie i przez to - w filmie nie ma klimatu żadnego z nich. Brak nastroju, grozy i angielskiej nieco "sztywnej" maniery Hammerowskich produkcji, ani widowiskowego wuxia do jakich przyzwyczaiła nas wytwórnia braci Shaw.
Dalej - z hrabią Draculą ten film ma tyle wspólnego co black metal z raggae. Postać ta pojawia się w filmie łącznie na może 3 minuty. Równie dobrze film mógłby nazywać się "Van Helsing vs. Seven Golden Vampires". Nie wiem czy było to motywowane odrzuceniem przez Christophera Lee roli w filmie. Być może w pierwotnej wersji scenariusza Draculi poświęcono więcej miejsca. Kto to wie? Pewne jednak jest to, że John Forbes-Robertson do roli hrabiego pasował jak Samuel L. Jackson do roli Hitlera (tzn. ja wiem że Samuel jest wszędzie i potrafi zagrać wszystko, niemniej jednak podejrzewam, że tutaj mógłby się nie sprawdzić). "Cunt Dracula" być może, "Count Dracula" zdecydowanie nie. Może więc to i lepiej, że pojawił się w filmie tylko na te parę minut. Pozostali aktorzy radzą sobie całkiem dobrze. Peter Crushing jak zwykle gra pierwszorzędnie, być może nawet potraktował film jako ciekawy eksperyment i nie musiał być permanentnie najebany żeby to wszystko jakoś znieść. Reszta europejskiej obsady zagrała poprawnie choć bez rewelacji. Azjaci - ci którzy mieli coś więcej do pogrania - wypadli fajnie. Wielki szacun dla Davida Chianga - mnie przekonał :)
Kolejna wada filmu - naprawdę dobrych scen zarówno "nastrojowych" jak i walki w filmie zbyt wiele nie widać. Kwintesencja nijakości. Z "nastrojowych" podobała mi się jeno jedna z początkowych scen, w których ghule wychodziły ze swych grobów i pospołu z wampirami zmierzały w stronę wioski. Ze scen walki podobały mi się dwie - ta na małą skalę z nasłanymi zabójcami w obronie syna Van Helsinga i Vanessy Buren, oraz ta w skali marko z watahą już zabójców. Sceny konfrontacji z wampirami wywołały u mnie jedynie ziewanie.
I ostatnia wada. W filmie tak naprawdę brak fabuły - że o wątkach pobocznych nie wspomnę (można było choćby rozwinąć wątek "antropologiczny" tj. porównania wampirów europejskich do chińskich) - po prostu bohaterowie idą idą idą i dochodzą. Żeby było lepiej tak naprawdę nie wiem dlaczego aż tylu zginęło w finałowej konfrontacji. Przez cały film spuszczali wąpierzom regularny wpierdol (nawet zaskoczeni podczas snu) podczas gdy pod koniec będąc w pełni przygotowanymi i mając do dyspozycji chłopków-roztropków vel wieśniaków, nagle okazuje się, że nie potrafią sobie z nimi poradzić. Strange.

Podsumowując. "Skaczące wampiry" to już podgatunek chińskiego czy tam hongkongskiego kina kopanego. Szkoda tylko, że w filmie tak zaprzepaszczono ich potencjał na rzecz wrzucania jakiś bzdzin z transformacją z postaci nietoperzy itp. Szkoda też, że zagubiono gdzieś klimat Hammera (choć nie ukrywajmy, w 1974 Hammera w Hammerze było już niewiele). Twórcom nie udało się zrobić nawet dobreg-żenującego śmiechowego filmu. Wyszło to totalnie nijako.