Chyba zawsze będę bardziej wyrozumiały dla filmów o Frankensteinie, niż o Draculi. A to dlatego, że w przeciwieństwie do powieści Stokera, nie zaznajomiłem się nigdy z prozą Mary Shelly i nie wiem jak wyglądała oryginalna historia. Tutaj zmiany w w stosunku do wersji Universalu są dość znaczne, co bardzo mi się podobało - film był wstanie mnie zaskoczyć. To co dla niektórych byłoby zapewne wadą, ja uważam za zaletę - film w porównaniu do wersji Whale'a znacznie rozbudowuje historię bohaterów i pracy barona, nim dojdzie do ożywienia potwora. Nadaje to całej tej bzdurnej historii szczątki autentyzmu. Jako że w tytułowej roli możemy podziwiać starego wyjadacza horrorów wytwórni Hammer - Petera Cushinga, to poczynania jego bohatera oglądałem z przyjemnością.
Christopher Lee w roli monstrum nie jest oczywiście zbyt podobny do siebie, jednak pozostawiono mu jedno oko, tak by chociaż połowa jego charakterystycznego spojrzenia mogła cieszyć widza. Jego make-up jest całkiem efektowny, jednak znacznie odbiega od najbardziej rozpoznawalnego image'u monstrum Frankenstein'a, zwanego potocznie po prostu Frankensteinem.
Terence Fisher wyreżyserował film w podobnej manierze, co późniejszego o rok "Draculę" - wszystko jest eleganckie i stonowane, jednak gdy przychodzi co do czego nie brakuje klasycznej, wyniosłej muzyki grozy. Podobnie jak we wspomnianym filmie o najsłynniejszym krwiopijcy, tutaj również przykuwają oko piękne wnętrza. Jest to niezwykle istotne, gdyż większość akcji ma miejsce w pomieszczeniach. I tu właśnie można by wytknąć jedną z dwóch wad filmu - brakuje tu spektakularnych scen rozgrywających się na zewnątrz - takich jak finałowa scena z młynem we "Frankensteinie" Whale'a. Druga zaś wada wynika de facto z pierwszej - film, pomimo krótkiego czasu trwania, może wydawać lekko powolny. Przyczyną jest właśnie wspomniana nie wielka ilość akcji.
Pomimo drobnych mankamentów "Przekleństwo Frankensteina" jest horrorem godnym polecania wszystkich fanom gatunku. Stanowi on ciekawą wariację na temat klasycznej historii grozy i jest zarazem klasycznym przykładem hammerowskiej szkoły horroru, zwłaszcza z wczesnego okresu istnienia tej słynnej wytwórni.